What The F**k??

Dziś pierwszy dzień miesiąca... i zupełnie nie wiem skąd  - naszły mnie dziś jakieś refleksje, chęć podsumowania czegoś i nie wiadomo co jeszcze. Być może to wina pogody bo w przeciwieństwie do dnia wczorajszego dziś od rana barowa pogoda za oknem, jest mglisto, mokro i szaro. Taka pogoda nie działa na mnie pozytywnie ale w dużych, długotrwałych dawkach więc tym bardziej zaskakujące jest że tak mnie ta dzisiejsza aura dopadła. W każdym razie od rana łazi za mną jakiś straszny, wielki, śmierdzący i włochaty potwór który nieustannie przypomina mi że za miesiąc minie rok odkąd straciłam pracę. Ten śmierdzący stwór przypomina mi to na każdym kroku i próbuje mi udowodnić że niezły ze mnie nieudacznik skoro przez rok nic nie znalazłam. Widocznie muszę być mega beznadziejna skoro nie dałam rady w przeciągu roku przekonać przynajmniej jednego pracodawcy, że nadaje się do czegokolwiek. Wysłałam niezliczoną ilość CV i co? GÓ*NO!  Jestem zła, ale nie wiem na kogo tak na prawdę... najbardziej na tego śmierdziela który siedzi teraz za mną i czuję jego nieświeży oddech. Mam ochotę dać mu w mordę! A co, mogę! W końcu nie siedziałam bezczynnie i nie zajmowałam się wyłącznie głupotami (chociaż z ręką na sercu bywały takie dni), więc o co chodzi? Czemu ciągle nic, telefon milczy... Może trzeba jakieś magiczne zaklęcia wypowiadać wysyłając CV? No cóż... ja zaklęć nie znam, pleców tez nie mam, znajomości jakoś też nie bardzo wiec ... siedź babo w domu , obiady gotuj i czekaj na cud! No ale nie, nie , nie... nie ze mną te numery, ja wam jeszcze pokaże zatwardziali pracodawcy, prezesi, właściciele wielkich firm że jednak warto mieć mnie w swoim TEAMie! Moja Babcia mawia zawsze, że "pokorne ciele dwie matki wyssie", tylko co mi z tej pokory w dzisiejszych czasach? Dzisiaj trzeba mieć niewyparzoną gębę i mocne łokcie żeby się rozpychać w tłumie takich nieudaczników jak ja. Ale ja jakoś nie umiem być przebojowa, mam taki charakter jaki mam i mimo szczerych chęci zmiany w jakąś super-sexy-biznes-woman czułabym się w tej roli raczej śmiesznie niż pewnie. I co? Jak nie urok to sraczka - znów cytat z powiedzeń mojej Babci. No i jeszcze często słyszę... "Za moich czasów...." Ech, tak sobie myślę że za jej czasów to było lepiej, była praca , nikt nie wiedział co to wyścig szczurów, każdy robił to co do niego należało i szedł do domu na obiad i miał w du*ie wszystko. A teraz? Ja nie wiem co z tym światem się porobiło... A może tak było zawsze tylko dopiero teraz zaczęło mi to przeszkadzać? Już sama nie wiem... Nic to, ide więc obiad ugotować, a śmierdzący kolega powlecze się za mną noga w nogę...