"KLINIKA" ? Ech...

Chyba nie skłamię jeśli powiem , że wczorajszy dzień był najgorszym dniem w moim życiu... Po tym, kiedy M. odebrał niezbyt dobre wyniki badania nasienia postanowił od razu zapisać się do androloga. No i  wczoraj był termin wizyty. A ponieważ lekarz ten przyjmuje w klinice zajmującej się leczeniem niepłodności i panuje tam zasada że leczą się pary a nie pojedyncze osoby - poszliśmy na wizytę razem. Zabrałam wszystkie swoje aktualne wyniki i pojechaliśmy. Na miejscu okazało się , że słowo "klinika"  to trochę na wyrost  zostało użyte w nazwie tej instytucji - mało miejsca, ciasno, zero prywatności na dodatek duszno. Poczekalnia tak mała że 6 osób nie miało gdzie się w niej podziać a przecież trzeba się zarejestrować, powiedzieć po co się przyszło itp itd... I mimo to że każdy do takiej "kliniki" przychodzi z podobnym problemem to nikt jakoś o tym wszem i wobec rozgłaszać nie chce więc odrobina prywatności i przestrzeni w owej poczekalni na prawdę by się przydała. Musieliśmy się "spowiadać" w recepcji aż dwa razy przed dwoma różnymi paniami  - nie wiem po co ale dziwne to. Potem zaproszono nas do pokoju w którym przeprowadzono z nami bardzo głęboki wywiad na temat wieku, stanu zdrowia, przebytych chorób, miejsca pracy, wyników badań, regularności współżycia, pierwszej miesiączki, zażywanych leków, wagi ciała itp itd... Odniosłam wrażenie że tylko o numer buta nie pytają. Ale w zasadzie dokładna wiedza o pacjencie pozwala go lepiej zdiagnozować - więc to akurat na plus. Tylko ten wywiad systematycznie był zakłócany przez osoby które kręciły się po tym pokoju, bo okazało się że pełnił on kilka funkcji - był jednocześnie pokojem do rozmów z pacjentami, gabinetem zabiegowym, pokojem socjalnym dla personelu oraz archiwum z kartotekami. Taka oszczędność miejsca - 4 in 1. No i weź tu mów o swoich najintymniejszych sprawach kiedy co raz to ktoś wchodzi, wychodzi, rozmawia przez telefon, a już szczytem było kiedy przyszedł facet z laboratorium odebrać próbki krwi do analizy a na koniec przy nas pobrano krew jakiejś kobiecie!!! Rany BOSKIE!! Co to kurwa ma być! Jarmark czy "klinika" ? Bo mi się wydaje że chyba bardziej pasowało to do pierwszego określenia .I jeszcze zachowanie tych pielęgniarek - niby wszystkie miłe , uśmiechnięte ale kiedy z nami rozmawiały mieliśmy wrażenie że czują nad nami jakąś wyższość, taką władzę że one mogą z nami tam zrobić wszystko i w ich rękach jest nasz los więc lepiej żebyśmy im nie podpadli bo dziecka nie będzie. Okropne uczucie.  Podczas tego wywiadu czuliśmy się bardzo niekomfortowo, w pewnym momencie to zaczęłam sobie myśleć "GDZIE JA JESTEM DO CHOLERY!!". Przyszliśmy tam oboje bardzo zestresowani, z problemem nie łatwym do rozwiązania i oczekiwaliśmy w takim miejscu miłej "obsługi" która nie utrudni dodatkowo i tak niełatwej sytuacji. A tam od wejścia takie jaja. Po tym wywiadzie miałam ochotę wyjść i powiedzieć tym pielęgniarkom co o tym wszystkim myślę ale M. stwierdził że jak już przez to przeszliśmy to nie może być gorzej więc poczekajmy do końca. Przed nami była już tylko rozmowa z lekarzem.  No i tu kolejne rozczarowanie. Przyszła pewna pani, i przeskakując z nogi na nogę zaczęła dość głośną rozmowę z pielęgniarkami że ma bardzo ostre zapalenie pęcherza i musi natychmiast dostać się do doktora (którego nazwiska nie wymienię). Po tym jak wygłosiła ten monolog wręczyła pielęgniarkom pudełko z Rafaello i usiadła w poczekalni. Po chwili pielęgniarka zaprowadziła ją do gabinetu lekarza - a my czekamy dalej. Jak widać są równi i równiejsi wszędzie. W głowie się nie mieści! Za wizytę zapłaciliśmy kupę kasy tylko po to żeby tego wszystkiego doświadczyć. A to jeszcze nie koniec naszych przygód, o nie! Pani od Rafaello wyszła z gabinetu z uśmiechem od ucha do ucha dziękując wszystkim pielęgniarkom za współpracę. Miałam ochotę wstać i dać jej w tą roześmianą mordę. Ciekawe czy dalej byłaby taka ucieszona. Po chwili usłyszeliśmy nasze nazwisko więc weszliśmy do gabinetu. Przed wizyta czytałam na stronie "kliniki" o lekarzu u którego byliśmy. Na zdjęciu wyglądał dość sympatycznie, uśmiechnięty, w średnim wieku. Pomyślałam sobie wtedy że chyba miły z niego facet. Znalazłam forum internetowe na którym (jak to na forum) były różne opinie o nim, jedne dobre inne złe a jeszcze inne tragiczne. Ale nie zraziło mnie to bo przecież każdy ma prawo do swojego zdania i każdy może mieć inne na dany temat. No ale wracając do tematu - poproszono nas do gabinetu i przywitał nas faktycznie facet ze zdjęcia, ale już nie miał uśmiechu na twarzy , nawet na nas nie popatrzył kiedy wchodziliśmy , oschłym głosem kazał usiąść, poprzeglądał w komputerze informacje o nas które wpisała tam nie tak dawno jego asystentka i zapytał czego my od niego chcemy. Ja pierdole! Lodów na patyku ! To chyba oczywiste po co się przychodzi do "kliniki" leczenia niepłodności. Kiedy usłyszał wreszcie po co przyszliśmy to zaczął analizować informacje o mnie i o mężu a polegało to na tym że czytał sobie z monitora wszystkie nasze dane od pierwszej miesiączki po dzień dzisiejszy. Potem przeszedł do swojej interpretacji powyższych informacji. Zaczął ode mnie... i to było chyba najgorsze co w życiu usłyszałam. Dowiedziałam się że wyniki mam ok, ale przecież z takim trybem życia i z TAKĄĄĄ nadwagą !!!  to ja niepotrzebnie tu przyszłam bo on nie jest cudotwórcą tylko lekarzem i on grubasa w ciąży to nie widzi bo to tylko problem potem dla niego i może i dla mnie też (no racja, mam nadwagę, ale schudłam już 8 kilo od początku roku i nie uważam żeby teraz ta nadwaga była bardzo duża) . Potem powiedział jeszcze kilka dosadnych słów. Nie patrzył na mnie w ogóle , czułam się tak bardzo upokorzona że najchętniej to zapadłabym się pod ziemię i tam została na wieki! Rozryczałam się wzorcowo, nie mogłam się uspokoić, a ten kretyn jeszcze się pytał "No ale z czym ma pani problem, bo ja nie wiem skąd ten płacz". M. poczerwieniał na twarzy, popatrzył na mnie znacząco i kątem oka widziałam jak wychodzą mu żyły na czole. W międzyczasie doktorowi zadzwonił telefon, bez słowa odebrał i rozmawiał przez 10 minut z jakimś Zbyszkiem o dupie Maryni. Masakra ! Błagalnym wzrokiem patrzyłam na M. żebyśmy już stamtąd poszli - nie poszliśmy. Podczas rozmowy telefonicznej doktora zdążyłam się trochę uspokoić.  On skończył rozmawiać i jakby nigdy nic odezwał się do mojego męża łagodnym głosem, zupełnie innym niż tym, którym ze mną rozmawiał żeby się nie martwił, że ten wynik to nie jest taki zły i przepisał mu witaminy do łykania codziennie. Potem popatrzył na mnie i powiedział tym swoim szorstkim głosem " Uspokoiła się pani , to możemy zrobić USG już? " Nigdy w życiu mnie nikt tak przedmiotowa nie traktował! Nigdy! Pozwoliłam mu na zrobienie tego USG, ale to było najgorsze jakie w życiu miałam i nawet nie chcę go wspominać. Dowiedziałam się że prawdopodobnie mam jakiegoś malutkiego polipa ale nie na 100% - dziwne bo moja ginekolog nie mówiła mi nic o żadnych polipach , może nie zauważyła? A może go tam wcale nie ma? Potem wszystko co mówił do mnie lekarz odbijało się ode mnie jak od ściany... Dźwięki dolatywały ale były jakby niezrozumiałe, niewiele pamiętam z zaleceń, których kazał przestrzegać. Większość potem M. relacjonował mi w domu. Przepłakałam wczoraj pół dnia, nie mogłam się otrząsnąć ! Leżałam w łóżku i płakałam...Nie mogłam powstrzymać łez, M. nie mógł mnie uspokoić. Przeżyłam tą wizytę strasznie. Poszliśmy z wynikami M. a okazało się że to ja mam problem  :(( jestem zdruzgotana, nie wiem czy będę w stanie pójśc jeszcze do tej "kliniki"...